Σακχαρώδης Διαβήτης 2

Σακχαρώδης Διαβήτης 2

Ο διαβήτης είναι ένα πρόβλημα με το σώμα σας που προκαλεί τη γλυκόζη(σάκχαρο)  του αίματος να αυξάνεται υψηλότερα από το κανονικό. Αυτό καλείται υπεργλυκαιμία. Ο διαβήτης τύπου 2 είναι η πιο κοινή μορφή διαβήτη.

 

Αν πάσχετε από διαβήτη τύπου 2 το σώμα σας δεν χρησιμοποιεί σωστά την ινσουλίνη. Αυτό ονομάζεται αντίσταση στην ινσουλίνη. Στην αρχή το πάγκρεας σας παράγει επιπλέον ινσουλίνη για να μπορέσει να διατηρήσει τα επίπεδα γλυκόζης σε φυσιολογικά επίπεδα. Όμως, με την πάροδο του χρόνου ανεπαρκεί  και δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη να διατηρήσει την γλυκόζη του αίματος σε φυσιολογικά επίπεδα.

 

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 2 δεν παρουσιάζει συμπτώματα. Σε προχωρημένα μόνο στάδια, παρουσιάζονται τα λεγόμενα «3π»: • πολυουρία (μεγαλύτερη παραγωγή ούρων) • πολυδιψία (αύξηση του αισθήματος της δίψας και της κατανάλωσης νερού) • πολυφαγία (ακούσια απώλεια βάρους παρά την αυξημένη όρεξη).

Αυξημένος Κίνδυνος Εμφάνισης Διαβήτη

Για Σακχαρώδη Διαβήτη θα πρέπει να ελέγχονται :

  • Ενήλικες οποιασδήποτε ηλικίας που είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (ΒΜΙ>25gk/m2) και έχουν επιπλέον παράγοντες κινδύνου όπως¨
    • η μη άθληση,
    • συγγενείς πρώτου βαθμού με Διαβήτη,
    • να ανήκουν σε φυλή υψηλού κινδύνου για εμφάνιση ΣΔ,
    • γυναίκες που γέννησαν παιδί με βάρος >4.5 kgr ή που είχαν στην εγκυμοχύνη Διαβήτη Κύησης,
    • να έχουν υπέρταση θεραπευόμενη ή μη,
    • να έχουν χοληστερόλη HDL<35mg/dl και/ή τριγλυκερίδια >250mg/dl,
    • γυναίκες με Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών,
    • να έχουν γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη >5,7% ή Παθολογική γλυκόζη νηστείας ή Παθολογική ανοχή στη γλυκόζη,
    • άλλες παθολογικές καταστάσεις που συνδέονται με αντίσταση στην ινσουλίνη
    • Ιστορικό καρδιοπάθειας.
  • Για όλους τους ασθενείς ο έλεγχος πρέπει να ξεκινάει στα 45 έτη
  • Αν τα αποτελέσματα είναι φυσιολογικά, θα πρέπει να γίνεται επανέλεγχος τουλάχιστον κάθε 3 χρόνια.
Πρόληψη Εμφάνισης Σακχαρώδη Διαβήτη 2

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο για την εμφάνιση Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 (διαταραγμένη γλυκόζη νηστείας, παθολογική ανοχή γλυκόζης, ή και τα δύο) μπορούν να μειώσουν σημαντικά το ποσοστό εμφάνισης του διαβήτη με συγκεκριμένες παρεμβάσεις.

  1. Οι ασθενείς με προδιαβήτη πρέπει να ακολοουθούν εντατική δίαιτα με σκοπό την απώλεια τουλάχιστον 7% του Σωματικού τους Βάρους και θα πρέπει να αυξήσουν την μέτριας έντασης σωματική δραστηριότητα όπως το ζωηρό περπάτημα σε τουλάχιστον 150 λεπτά/ εβδομάδα.
  2. Η φαρμακευτική θεραπεία για την πρόληψη του ΣΔ2 θα πρέπει να αποτελεί επιλογή, ιδιαίτερα σε άτομα με ΔΜΣ >35 kg / m2, σε άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των 60 ετών και σε γυναίκες που είχαν εμφανίσει σακχαρώδη διαβήτη της κύησης

Θα πρέπει να πραγματοποιείται ετήσιος έλεγχος σε ασθενείς με προδιαβήτη.

Θεραπευτική Αντιμετώπιση

Σημαντικό στην αντιμετώπιση του Διαβητικού ασθενούς, είναι η εξατομικευμένη προσέγγιση του ασθενούς και η στενή συνεργασία με τον θεράποντα ιατρό. Ο ασθενής θα πρέπει να αλλάξει συνήθειες, να χάσει βάρος αν είναι υπέρβαρος, να κόψει το κάπνισμα και να μάθει να ζει με τη νόσο του. Το δεύτερο βήμα στην αντιμετώπιση του Σακχαρώδη Διαβήτη είναι η χορήγηση των κατάλληλων φαρμακευτικών σκευασμάτων, δισκίων ή ενέσιμω για την αντιμετώπιση της υπεργλυκαιμίας. Το τρίτο μας βήμα είναι η χορήγηση ινσουλίνης. Η χορήγηση ινσουλίνης δεν θα πρέπει να καθυστερεί αν ο Διαβητικός ασθενής δεν μπορεί να ρυθμιστεί με άλλους τρόπους.

Σημαντικό στην παρακολούθηση του Διαβητικού ασθενούς είναι η αντιμετώπιση των συνοδών κατάστάσεων όπως η υπερχοληστερολαιμία και η υπέρταση καθώς και η παρακολούθηση του ασθενούς για πιθανές επιπλοκές του διαβήτη σε ιστούς που βλάπτονται από την υπεργλυκαιμία όπως είναι η καρδιά, τα αγγεία, τα νεύρα, οι νεφροί, τα μάτια κά.

Ο στόχος γενικά είναι τα σάκχαρα πριν το φαγητό να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο φυσιολογικό (δηλαδή<120 mg/dl ) και τα μεταγευματικά <140 mg/dl δύο ώρες μετά το τέλος ενός γεύματος. Επειδή όμως το σάκχαρο του αίματος παρουσιάζει διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια του 24ώρου, είναι δύσκολο να βγάλει κανείς συμπέρασμα για τη ρύθμιση του διαβήτη στηριζόμενος σε μεμονωμένες τιμές σακχάρου μερικές φορές την εβδομάδα. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητη σε κάθε διαβητικό να γίνει μια μέτρηση της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c), που δίνει μια εικόνα του μέσου όρου όλων των σακχάρων του αίματος κατά τους προηγούμενους 2-3 μήνες. Ο στόχος για κάθε διαβητικό ασθενή είναι η επίτευξη γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης <7%, πράγμα που έχει αποδειχτεί ότι μειώνει τον κίνδυνο επιπλοκών.

Γιατί είναι σημαντική η ρύθμιση του σακχάρου;

Η μη σωστή ρύθμιση του διαβήτη όταν έχει ως αποτέλεσμα την ενδεχόμενη εμφάνιση σοβαρών επιπλοκών όπως

  • Η αμφιβληστροειδοπάθεια είναι δυνατόν να οδηγήσει σε σοβαρή βλάβη της όρασης (έως και πλήρη τύφλωση) εάν δεν διαγνωσθεί έγκαιρα. Για το λόγο αυτό συνιστάται προληπτικός έλεγχος των ματιών όλων των διαβητικών ασθενών κάθε χρόνο από οφθαλμίατρο με βυθοσκόπηση.
  • Ο διαβήτης, σε συνδυασμό με την υπέρταση αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες κινδύνου που οδηγούν σε νεφρική ανεπάρκεια. Οι βλάβες στους νεφρούς από τον αρρύθμιστο διαβήτη μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφή του νεφρού και ανάγκη τεχνητού νεφρού
  • Η νευροπάθεια είναι συνήθως ασυμπτωματική, εκδηλώνεται όμως ενίοτε με ποικιλία συμπτωμάτων (συνήθως πρώτα από τα κάτω άκρα), όπως μειωμένη αίσθηση του πόνου, μούδιασμα, αίσθημα καύσου, τρυπήματος από βελόνες, πόνους, κλπ.
  • Τα αγγειακά εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια (έμφραγμα μυοκαρδίου, στηθάγχη, κλπ) καθώς και η περιφερική αρτηριοπάθεια των κάτω άκρων αποτελούν επιπλοκές του μη καλά ρυθμισμένου διαβητικού ασθενή.

 

Μεγάλες μελέτες έχουν αποδείξει πως η καλή ρύθμιση του σακχάρου του αίματος, η διακοπή του καπνίσματος, η τακτική μυϊκή άσκηση και η χρήση συγκεκριμένων φαρμάκων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, είναι σε θέση να μειώσει δραστικά τον κίνδυνο όλων αυτών των επιπλοκών.